''Προτιμώ την ακινητοποίηση, γιατί με αυτήν κάνουμε μια μικρή παύση και δημιουργούμε''.
Σαν τα χειμερινά ηλιοβασιλέματα δεν έχει, επιβεβαιώνω, κάνοντας βόλτα στην πόλη με τη συγγραφέα παιδικών βιβλίων Δομνίκη Καράντζιου. Που αγαπάει να γράφει ιστορίες και να φτιάχνει εικόνες με βότσαλα, και δε φοβάται τίποτα!
Σαν τα χειμερινά ηλιοβασιλέματα δεν έχει, επιβεβαιώνω, κάνοντας βόλτα στην πόλη με τη συγγραφέα παιδικών βιβλίων Δομνίκη Καράντζιου. Που αγαπάει να γράφει ιστορίες και να φτιάχνει εικόνες με βότσαλα, και δε φοβάται τίποτα!
Πες μας για σένα!
Είμαι η Δομνίκη, όπως με βάφτισε η αγαπημένη μου νονά, ή Νίκη, για το σόι μου, ή Δομηνίκη, για όσους το μπερδεύουν. Μεγάλωσα όμορφα ως παιδί, ίσως και για αυτό θέλω να παραμείνω στη μαγεία αυτής της ηλικίας, γιατί η «μεγαλίστικη» ζωή είναι όλο συμβάσεις και σοβαροφάνειες. Συνοπτικά, λοιπόν: γράφω ιστορίες για παιδιά κι όσους θέλουν να νιώθουν για πάντα παιδιά, «Ο γλάρος Νάθαν, ο Σφυριχτής» το πρώτο μου βιβλίο, σε αυτοέκδοση, και το δεύτερο «Ο κάβουρας και το στρατιωτάκι» από τις εκδόσεις Λιβάνη, καθώς και πολλά ανέκδοτα παραμύθια κι ιστορίες. Ραδιοπαρουσιάζω για παιδιά κι όσους θέλουν να νιώθουν για πάντα παιδιά, με την εκπομπή μου «το Πολύχρωμο Αερόστατο», στο ράδιο Ενημέρωση Κατερίνης και φτιάχνω με βότσαλα εικόνες για παιδιά κι όσους θέλουν να νιώθουν για πάντα παιδιά. Αναλυτικά με όλα αυτά προσπαθώ από τη μια η φωνή μου να φτάνει σε πολλά αυτάκια και να διεγείρει τη φαντασία μικρών και μεγάλων, από την άλλη να παραμυθιάζω τον αναγνώστη, να τον απομακρύνω από τα σοβαρά κείμενα, που το μόνο που καταφέρνουν είναι να του δημιουργούν απόγνωση και μελαγχολία. Δεν παραλείπω επίσης το πιο όμορφο, να αγκαλιάζω τα εφηβάκια μου, την κόρη και τον γιο μου, να νιώθω την ανασούλα τους. Κι έπειτα από όλα αυτά κι επειδή είμαι σεμνός άνθρωπος, θα παρακαλούσα να αλλάξουμε ερώτηση!
Είμαι η Δομνίκη, όπως με βάφτισε η αγαπημένη μου νονά, ή Νίκη, για το σόι μου, ή Δομηνίκη, για όσους το μπερδεύουν. Μεγάλωσα όμορφα ως παιδί, ίσως και για αυτό θέλω να παραμείνω στη μαγεία αυτής της ηλικίας, γιατί η «μεγαλίστικη» ζωή είναι όλο συμβάσεις και σοβαροφάνειες. Συνοπτικά, λοιπόν: γράφω ιστορίες για παιδιά κι όσους θέλουν να νιώθουν για πάντα παιδιά, «Ο γλάρος Νάθαν, ο Σφυριχτής» το πρώτο μου βιβλίο, σε αυτοέκδοση, και το δεύτερο «Ο κάβουρας και το στρατιωτάκι» από τις εκδόσεις Λιβάνη, καθώς και πολλά ανέκδοτα παραμύθια κι ιστορίες. Ραδιοπαρουσιάζω για παιδιά κι όσους θέλουν να νιώθουν για πάντα παιδιά, με την εκπομπή μου «το Πολύχρωμο Αερόστατο», στο ράδιο Ενημέρωση Κατερίνης και φτιάχνω με βότσαλα εικόνες για παιδιά κι όσους θέλουν να νιώθουν για πάντα παιδιά. Αναλυτικά με όλα αυτά προσπαθώ από τη μια η φωνή μου να φτάνει σε πολλά αυτάκια και να διεγείρει τη φαντασία μικρών και μεγάλων, από την άλλη να παραμυθιάζω τον αναγνώστη, να τον απομακρύνω από τα σοβαρά κείμενα, που το μόνο που καταφέρνουν είναι να του δημιουργούν απόγνωση και μελαγχολία. Δεν παραλείπω επίσης το πιο όμορφο, να αγκαλιάζω τα εφηβάκια μου, την κόρη και τον γιο μου, να νιώθω την ανασούλα τους. Κι έπειτα από όλα αυτά κι επειδή είμαι σεμνός άνθρωπος, θα παρακαλούσα να αλλάξουμε ερώτηση!
Τι σε κινητοποιεί, τι σε παθιάζει;
Προτιμώ την ακινητοποίηση, γιατί με αυτήν κάνουμε μια μικρή παύση και δημιουργούμε. Με ακινητοποιεί, λοιπόν, μια εικόνα στον δρόμο ή ένας ήχος, μια μελωδία. Με παθιάζει ένα υπέροχο κείμενο, ένα ταξίδι μακρινό, το χιόνι τον χειμώνα, η καταρρακτώδης βροχή την άνοιξη, η θάλασσα το καλοκαίρι, τα ζεστά χρώματα της κανέλας το φθινόπωρο. Το ερωτικό πάθος αφορά τα μεγάλα παιδιά!
Τι σε χαλάει, τι σε απογοητεύει;
Με χαλάει η αδικία, η ψευτιά, η πονηριά. Με απογοητεύει ο υπέρτατος βαθμός αυτών των τριών. Αλλά με απογοητεύει και η έλλειψη ταλέντου, η οποία πολλές φορές δεν γίνεται αντιληπτή από το αναγνωστικό κοινό, γιατί η επικάλυψη της λευκής και μαύρης σοκολάτας είναι δελεαστική.
Προτιμώ την ακινητοποίηση, γιατί με αυτήν κάνουμε μια μικρή παύση και δημιουργούμε. Με ακινητοποιεί, λοιπόν, μια εικόνα στον δρόμο ή ένας ήχος, μια μελωδία. Με παθιάζει ένα υπέροχο κείμενο, ένα ταξίδι μακρινό, το χιόνι τον χειμώνα, η καταρρακτώδης βροχή την άνοιξη, η θάλασσα το καλοκαίρι, τα ζεστά χρώματα της κανέλας το φθινόπωρο. Το ερωτικό πάθος αφορά τα μεγάλα παιδιά!
Τι σε χαλάει, τι σε απογοητεύει;
Με χαλάει η αδικία, η ψευτιά, η πονηριά. Με απογοητεύει ο υπέρτατος βαθμός αυτών των τριών. Αλλά με απογοητεύει και η έλλειψη ταλέντου, η οποία πολλές φορές δεν γίνεται αντιληπτή από το αναγνωστικό κοινό, γιατί η επικάλυψη της λευκής και μαύρης σοκολάτας είναι δελεαστική.
Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχεις κάνει;
Το πιο δύσκολο; Μα είναι κάτι εύκολο; Η δυσκολία συσχετίζεται με την ηλικία. Μικρή θεωρούσα δύσκολο να αποστηθίζω ποιήματα στις σχολικές γιορτές, μου ήταν αδύνατο να θυμηθώ έστω και μια στροφή, όπως επίσης δυσκολευόμουν να επιβάλω το γούστο μου στα παπούτσια που μου αγόραζε η μητέρα μου. Μεγαλύτερη το πιο δύσκολο ήταν να κοιτάξω ένα αγόρι στα μάτια, να του χαμογελάσω. Στο πανεπιστήμιο δυσκολευόμουν να παρακολουθήσω πρωινά μαθήματα, μετέπειτα δυσκολεύτηκα να δεχτώ τον ύπουλο ανταγωνισμό στην εργασία. Ως μητέρα δυσκολεύτηκα να αποδεχτώ πως τα παιδιά μου μεγαλώνουν και δεν θα παραμείνουν μικρά για πάντα. Τώρα δυσκολεύομαι να αποδεχτώ πως δεν θα δημιουργώ, γιατί ευτυχώς, κατάφερα κι ανακάλυψα την τέχνη, παρά τις μάταιες προσπάθειες της επιστήμη κουκουλώσει τη δημιουργικότητά μου για πολλά χρόνια. Όλα λοιπόν έχουν τον δικό τους βαθμό δυσκολίας, ανάλογα με την ηλικία που τα αντιμετωπίζει κανείς.
Το πιο δύσκολο; Μα είναι κάτι εύκολο; Η δυσκολία συσχετίζεται με την ηλικία. Μικρή θεωρούσα δύσκολο να αποστηθίζω ποιήματα στις σχολικές γιορτές, μου ήταν αδύνατο να θυμηθώ έστω και μια στροφή, όπως επίσης δυσκολευόμουν να επιβάλω το γούστο μου στα παπούτσια που μου αγόραζε η μητέρα μου. Μεγαλύτερη το πιο δύσκολο ήταν να κοιτάξω ένα αγόρι στα μάτια, να του χαμογελάσω. Στο πανεπιστήμιο δυσκολευόμουν να παρακολουθήσω πρωινά μαθήματα, μετέπειτα δυσκολεύτηκα να δεχτώ τον ύπουλο ανταγωνισμό στην εργασία. Ως μητέρα δυσκολεύτηκα να αποδεχτώ πως τα παιδιά μου μεγαλώνουν και δεν θα παραμείνουν μικρά για πάντα. Τώρα δυσκολεύομαι να αποδεχτώ πως δεν θα δημιουργώ, γιατί ευτυχώς, κατάφερα κι ανακάλυψα την τέχνη, παρά τις μάταιες προσπάθειες της επιστήμη κουκουλώσει τη δημιουργικότητά μου για πολλά χρόνια. Όλα λοιπόν έχουν τον δικό τους βαθμό δυσκολίας, ανάλογα με την ηλικία που τα αντιμετωπίζει κανείς.
Μεγαλύτερή σου επιθυμία ή όνειρο αυτή την εποχή;
Μεγαλύτερη μου επιθυμία να παραμείνω η ίδια, με κάποιες βελτιώσεις και χωρίς ρετουσαρίσματα. Όνειρο είναι η ζωή, ταξίδι αληθινό, όπως λέει κι ένα παιδικό τραγούδι.
Ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Καλύτερα να αρματώνεσαι, παρά να φοβάσαι.
Το μότο σου στη ζωή;
Μότο; Πρέπει να είναι ένα μοναχά; Λέω στον εαυτό μου σαν ξυπνώ: Δομνίκη, όσο και να σε πονά ο ώμος σου, εσύ έχεις τον άλλον shoulder to cry on! Θα απαντήσω όμως, για να σοβαρολογήσω, πως η φράση, «παιδιά κι όσοι νιώθουν για πάντα παιδιά», είναι το μότο που πλέον θα με χαρακτηρίζει όσο ζω.
Μεγαλύτερη μου επιθυμία να παραμείνω η ίδια, με κάποιες βελτιώσεις και χωρίς ρετουσαρίσματα. Όνειρο είναι η ζωή, ταξίδι αληθινό, όπως λέει κι ένα παιδικό τραγούδι.
Ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Καλύτερα να αρματώνεσαι, παρά να φοβάσαι.
Το μότο σου στη ζωή;
Μότο; Πρέπει να είναι ένα μοναχά; Λέω στον εαυτό μου σαν ξυπνώ: Δομνίκη, όσο και να σε πονά ο ώμος σου, εσύ έχεις τον άλλον shoulder to cry on! Θα απαντήσω όμως, για να σοβαρολογήσω, πως η φράση, «παιδιά κι όσοι νιώθουν για πάντα παιδιά», είναι το μότο που πλέον θα με χαρακτηρίζει όσο ζω.
Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στη ζωή σου ή στον κόσμο;
Στη ζωή μου δεν θέλω να αλλάξω τίποτα, ούτε στη ζωή των άλλων. Αυτό το άγχος κι η ψευδαίσθηση της αλλαγής νομίζω είναι σπατάλη χρόνου και ενέργειας. Προτιμώ την εξέλιξη ή την ανάπτυξη. Σε ό,τι αφορά τον κόσμο, όσο και να θέλουμε κάτι να αλλάξει, η φτώχεια, η πείνα, η αδικία, οι πόλεμοι, είναι στην ανθρώπινη φύση να τα προκαλεί όλα αυτά. Δεν είναι απαισιόδοξο να πιστεύουμε πως τίποτα δεν αλλάζει, ούτε είναι ουτοπία να πιστεύουμε πως όλα μπορούν να αλλάξουν. Αρκεί να μην μας καταθλίβει η συνειδητοποίηση της πρώτης αντίληψης ούτε και η μη πραγματοποίηση της δεύτερης.
Στη ζωή μου δεν θέλω να αλλάξω τίποτα, ούτε στη ζωή των άλλων. Αυτό το άγχος κι η ψευδαίσθηση της αλλαγής νομίζω είναι σπατάλη χρόνου και ενέργειας. Προτιμώ την εξέλιξη ή την ανάπτυξη. Σε ό,τι αφορά τον κόσμο, όσο και να θέλουμε κάτι να αλλάξει, η φτώχεια, η πείνα, η αδικία, οι πόλεμοι, είναι στην ανθρώπινη φύση να τα προκαλεί όλα αυτά. Δεν είναι απαισιόδοξο να πιστεύουμε πως τίποτα δεν αλλάζει, ούτε είναι ουτοπία να πιστεύουμε πως όλα μπορούν να αλλάξουν. Αρκεί να μην μας καταθλίβει η συνειδητοποίηση της πρώτης αντίληψης ούτε και η μη πραγματοποίηση της δεύτερης.
Κάτι που θα ήθελες να πεις ή να μοιραστείς με τις γυναίκες εκεί έξω;
Σίγουρα η γυναίκα αδικήθηκε για χιλιετίες, κατάφερε να αποκτήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα, όχι των αντρών, αλλά τα ανθρώπινα, μόλις τον εικοστό αιώνα, και μάλιστα όχι σε όλα τα κράτη του κόσμου. Η αδικία εις βάρος της την έκανε να στέκεται εχθρικά απέναντι στον άντρα κι όχι δίπλα του. Αδικεί με τη σειρά της τον άντρα, σαν να επιθυμεί ενδόμυχα να τον εκδικηθεί. Δεν δέχεται τη διαφορετικότητα της φύσης της κι απαρνιέται ακόμη και τη δική της. Αυτό με λυπεί. Γιατί τελικά αντί να κερδίσει από τις κατακτήσεις, χάνει τον ίδιο τον εαυτό της, ξεσυνερίζεται σαν παιδί τον άντρα. Και μάλιστα στη σημερινή εποχή, ξεσυνερίζεται και το ίδιο της το φύλο, η ωριμότερη τη νεότερη, η πιο όμορφη τη λιγότερο όμορφη, η φτασμένη επαγγελματίας τη νοικοκυρά. Παγιδεύεται σε μια ατραπό που την οδηγεί σε αδιέξοδο και στην κατάθλιψη, κι όλο αυτό από αφέλεια κι από έλλειψη αληθινής γνώσης. Για αυτό και προτείνω να διαβάσουν όλες οι γυναίκες το βιβλίο, Ευαγγέλιο για μένα, της μεγάλης φεμινίστριας Σιμόν ντε Μποβουάρ, «Το δεύτερο φύλο». Μέσα από τις πολλές σελίδες του θα ανακαλύψουν την αληθινή γυναίκα, θα ανακαλύψουν τον εαυτό τους.
Σίγουρα η γυναίκα αδικήθηκε για χιλιετίες, κατάφερε να αποκτήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα, όχι των αντρών, αλλά τα ανθρώπινα, μόλις τον εικοστό αιώνα, και μάλιστα όχι σε όλα τα κράτη του κόσμου. Η αδικία εις βάρος της την έκανε να στέκεται εχθρικά απέναντι στον άντρα κι όχι δίπλα του. Αδικεί με τη σειρά της τον άντρα, σαν να επιθυμεί ενδόμυχα να τον εκδικηθεί. Δεν δέχεται τη διαφορετικότητα της φύσης της κι απαρνιέται ακόμη και τη δική της. Αυτό με λυπεί. Γιατί τελικά αντί να κερδίσει από τις κατακτήσεις, χάνει τον ίδιο τον εαυτό της, ξεσυνερίζεται σαν παιδί τον άντρα. Και μάλιστα στη σημερινή εποχή, ξεσυνερίζεται και το ίδιο της το φύλο, η ωριμότερη τη νεότερη, η πιο όμορφη τη λιγότερο όμορφη, η φτασμένη επαγγελματίας τη νοικοκυρά. Παγιδεύεται σε μια ατραπό που την οδηγεί σε αδιέξοδο και στην κατάθλιψη, κι όλο αυτό από αφέλεια κι από έλλειψη αληθινής γνώσης. Για αυτό και προτείνω να διαβάσουν όλες οι γυναίκες το βιβλίο, Ευαγγέλιο για μένα, της μεγάλης φεμινίστριας Σιμόν ντε Μποβουάρ, «Το δεύτερο φύλο». Μέσα από τις πολλές σελίδες του θα ανακαλύψουν την αληθινή γυναίκα, θα ανακαλύψουν τον εαυτό τους.