''Στ' αλήθεια, αν δε χάσεις τον εαυτό σου, δεν θα τον βρεις, κι αν δεν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα ζήσεις''.
Στο εργαστήρι της, στις 40 Εκκλησιές, αιφνιδιάσαμε αυτήν την εβδομάδα την ζωγράφο Κατερίνα Στόικου. Μπαίνοντας στο σύμπαν της Κατερίνας, μας υποδέχτηκαν φιγούρες που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από βιβλία του Τσιφόρου, του Παπαδιαμάντη και του Βιζυηνού, που κοσμούν τα έργα της. Όλη η δουλειά της, πολύ εσωτερική, αποπνέει μια ελληνικότητα που σε κάνει να αισθανθείς οικεία. Και να τι μας είπε:
Είμαι η Κατερίνα. Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, όπου ζω και εργάζομαι. Έχω μια κόρη, μαζί μαθαίνουμε τη Ζωή.
Ζωγραφίζω τα τελευταία 25 χρόνια. Στη δουλειά μου είμαι αυτοδίδακτη. Κινούμαι πάνω σε τρεις άξονες: μαθητεία, άσκηση, πειραματισμός. Η καρδιά μου βρίσκεται στη δημιουργία.
Η ζωγραφική με κρατά συνεχώς σε μία εγρήγορση, σ' ένα σταθερό σημείο εσωτερικής προσοχής και επαφής με τον βαθύτερο πυρήνα μου. Ζωγραφίζω σημαίνει γράφω την Ζωή - γράφω την έκπληξη, την απορία, το θαύμα. Καθίστασαι δημιουργός μέσα στην χαρά της πορείας.
Ζωγραφίζω τα τελευταία 25 χρόνια. Στη δουλειά μου είμαι αυτοδίδακτη. Κινούμαι πάνω σε τρεις άξονες: μαθητεία, άσκηση, πειραματισμός. Η καρδιά μου βρίσκεται στη δημιουργία.
Η ζωγραφική με κρατά συνεχώς σε μία εγρήγορση, σ' ένα σταθερό σημείο εσωτερικής προσοχής και επαφής με τον βαθύτερο πυρήνα μου. Ζωγραφίζω σημαίνει γράφω την Ζωή - γράφω την έκπληξη, την απορία, το θαύμα. Καθίστασαι δημιουργός μέσα στην χαρά της πορείας.
Νιώθω ευγνωμοσύνη που είμαι ζωντανή και υγιής, τόσο εγώ, όσο και οι άνθρωποι που αγαπώ. Καθημερινές υποχρεώσεις, πρακτικά θέματα και ευθύνες είναι μια πραγματικότητα που δεν παραβλέπεται. Είναι ένα κομμάτι ζωής που με κρατάει γειωμένη στο παρόν. Όλα αυτά έχουν σφρίγος, εγρήγορση, δημιουργούν ρυθμό και βέβαια είναι προσφορά και χαρά. Όμως όταν μπαίνω στο εργαστήριο, αυτή η πραγματικότητα υποχωρεί. Εκεί ο ρυθμός αλλάζει, ζω σε 'χρόνο άχρονο'. Χώρος και χρόνος γίνονται καταστάσεις εσωτερικές.
Η αδυναμία και η άρνηση των ανθρώπων να 'δουν' και να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους, είναι για μένα το σημαντικότερο και δυσκολότερο κομμάτι στης ζωής. Το δύσκαμπτο 'εγώ' που δηλητηριάζει την καθημερινότητα, ο φόβος μιας συγνώμης που συνήθως εκλαμβάνεται σαν αδυναμία, ξεπεσμός και ταπείνωση. Ο φόβος δηλαδή της έκθεσης. Η περιχαράκωση σ' έναν εγωισμό μεταμφιεσμένο σε αξιοπρέπεια και μια εγωιστική ηθική αντιλαμβανόμενη ως ήθος. Και βέβαια η έλλειψη χιούμορ· δε νομίζω πως θα μπορούσα να ζήσω σ' ένα κόσμο χωρίς χιούμορ.
Η πιο δύσκολη απόφαση της ζωής μου ακουμπούσε σ' ένα ερώτημα· είμαι επαρκής και ικανή για τη ζωγραφική; μπορώ να ζήσω τελικά με τον τρόπο που πραγματικά επιθυμώ; Μια εσωτερική πάλη μεταξύ λαχτάρας-φόβου, αγάπης-ματαιότητας και αυτοαναίρεσης. Μια αμφιταλάντευση ανάμεσα στο είμαι-δεν είμαι, ένας εσωτερικός πόλεμος που κράτησε 17 χρόνια. Ευτυχώς νίκησε η λαχτάρα για ζωή και η αγάπη για την ζωγραφική και βέβαια η περιέργεια… Προχωράμε πρωτίστως όταν βαδίζουμε στα σκοτεινά.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια μου άρεσε να λέω 'έχασα το δρόμο μου, βρήκα το στόχο μου'. Αποδείχθηκε προφητικό, κι επαληθεύτηκε. Το τίμημα βαρύ, όμως άξιζε όλος αυτός ο κόπος και ο πόνος. Βρέθηκα πιο κοντά στις προσωπικές μου αλήθειες, ξαναθυμήθηκα 'παρθενικά όνειρα' της παιδικής μου ηλικίας.
Στ' αλήθεια, αν δε χάσεις τον εαυτό σου, δεν θα τον βρεις, κι αν δεν πεθάνεις πριν πεθάνεις δεν θα ζήσεις. Τώρα απλά λέω: 'παίξε μπάλα'.
Στ' αλήθεια, αν δε χάσεις τον εαυτό σου, δεν θα τον βρεις, κι αν δεν πεθάνεις πριν πεθάνεις δεν θα ζήσεις. Τώρα απλά λέω: 'παίξε μπάλα'.
Πολλά κατάφεραν οι γυναίκες, πολλά έχουν ακόμα να γίνουν. Το σημαντικότερο για μένα είναι να μην παρασυρθεί από το 'επιβεβλημένο' ανδρικό πρότυπο, συνεχίζοντας τις 'αντιγραφές'. Η γυναίκα έχει μια δύναμη που κι ίδια πολλές φορές αγνοεί. Είναι η οξυδέρκεια, μια μάλλον έμφυτη ικανότητα μιας διείσδυσης στην καρδιά του άλλου. Η ικανότητα της ενσυναίσθησης -λιγότερο ορατή στον άνδρα. Μια ικανότητα που αν χειριστεί στον χώρο της αγάπης κι όχι της εξουσίας -χωρίς βέβαια να προδίδει τον εαυτό της- τότε η συμβολή της στην εξέλιξη του κόσμου και των πραγμάτων μπορεί να δημιουργήσει ένα νέο τρόπο αντίληψης, βοηθώντας ταυτόχρονα και την ίδια να εξελιχθεί όχι μόνο υλικά αλλά και πνευματικά. Στο χέρι της είναι η απόφαση αλλά και η ευθύνη.
*Δουλειά της Κατερίνας μπορείτε να δείτε εδώ κι εδώ ή αν βρίσκεστε στη Θεσσαλονίκη μπορείτε να επισκεφτείτε την πρώτη της προσωπική έκθεση ζωγραφικής με τίτλο 'Το μαύρο, τα παστέλ κι οι σταυροί' στον χώρο πολιτισμού ΕΝΕΚΕΝ, Προξένου Κορομηλα 37, από την Παρασκευή 1η Φεβρουαρίου 2019, ώρα 20.00, εώς 15 Φεβρουαρίου 2019.
RSS Feed
