'...στα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα, αυτό που με γέμισε δύναμη, όραμα και επιμονή είναι το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης των ανθρώπων.'
Πρώτη εβδομάδα του project μας, και σας γνωρίζουμε τη Σοφία, κοινωνική λειτουργό και ακαδημαϊκό.
Με λένε Σοφία, καταγωγή έχω από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, Κέρκυρα, Κεφαλλονιά, Πρέβεζα και Ναύπακτο, αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Αίγιο. Από μικρή προβληματιζόμουν έντονα με θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης και διαφορετικότητας, και έτσι αποφάσισα να σπουδάσω κοινωνική εργασία - ένα επάγγελμα στο οποίο αγαπώ να συνεχίζω να συν-διαμορφώνομαι με τους ανθρώπους που δουλεύω και να διεκδικώ μαζί τους. Εδώ και 1,5 χρόνο ζω στην Αγγλία, και διδάσκω στο Πανεπιστήμιο του Northumbria στο Newcastle.
Με εμπνέουν και με ανανεώνουν πολλά πράγματα! Ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα, αυτό που με γέμισε δύναμη, όραμα και επιμονή είναι το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης των ανθρώπων. Η δύναμη αυτή της αλληλεγγύης (και όχι της φιλανθρωπίας) είναι κάτι που με μαθαίνει καθημερινά να αγωνίζομαι για μια δικαιότερη κοινωνία.
Επίσης το να συζητώ και να μαθαίνω από τους φοιτητές μου και τους ανθρώπους που δουλεύω μαζί τους. Από κει και πέρα, θαυμάζω και αγαπώ την απλότητα στους ανθρώπους και τα πράγματα. Τις πεζοπορίες στη φύση και τον υπέροχο ήλιο της Ελλάδας μας που μου λείπει στο Newcastle ή αλλιώς Νιόκαστρο όπως το λέω.
Με εμπνέουν και με ανανεώνουν πολλά πράγματα! Ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα, αυτό που με γέμισε δύναμη, όραμα και επιμονή είναι το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης των ανθρώπων. Η δύναμη αυτή της αλληλεγγύης (και όχι της φιλανθρωπίας) είναι κάτι που με μαθαίνει καθημερινά να αγωνίζομαι για μια δικαιότερη κοινωνία.
Επίσης το να συζητώ και να μαθαίνω από τους φοιτητές μου και τους ανθρώπους που δουλεύω μαζί τους. Από κει και πέρα, θαυμάζω και αγαπώ την απλότητα στους ανθρώπους και τα πράγματα. Τις πεζοπορίες στη φύση και τον υπέροχο ήλιο της Ελλάδας μας που μου λείπει στο Newcastle ή αλλιώς Νιόκαστρο όπως το λέω.
Με χαλούν επίσης πολλά πράγματα! Κυρίως αυτός ο ατομικισμός που προωθείται παντού. Εσύ μπορείς και εσύ φταις για ό,τι σου συμβαίνει. Η εξατομίκευση των κοινωνικών προβλημάτων, της φτώχειας, της ανεργίας που συνεπάγεται με ταμπέλες τύπου ‘τεμπέλης’ και τα δίπολα εμείς/αυτοί. Σιχαίνομαι την υπεροψία, το ρατσισμό, την ομοφοβία. Με θυμώνουν και εναντιώνομαι σε φασιστικές αντιλήψεις και πράξεις γύρω μου (βλέπε δολοφονία Ζακ) που βλέπω να ξεπλένονται τόσο άκριτα και να κανονικοποιούνται.
Έχω την τύχη να μην έχω ζήσει εμπειρίες όπως ο πόλεμος, σοβαρά θέματα υγείας και απώλειες. Αν πρέπει να διαλέξω κάτι δύσκολο που έχω κάνει είναι η διαδικασία του αποχωρισμού. Όχι σε κάτι/κάποιον για μια φορά. Είναι εκείνη η διαδικασία που μπορεί να αμφισβητείς/ανακαλύπτεις κάτι για σένα και να αποχωρίζεσαι ένα (βολικό) κομμάτι του εαυτού σου ή τους γύρω σου λόγω αυτής της αλλαγής. Επίσης, η εμπειρία του να αποχαιρετάς αγαπημένους σου ανθρώπους λόγω μετανάστευσης. Αυτή η διαδικασία του ‘αποχωρισμού’ λοιπόν είναι κάτι που συνεχώς με δυσκολεύει αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί και την ανακάλυψη του καινούριου για το οποίο είμαι ευγνώμων.
Έχω την τύχη να μην έχω ζήσει εμπειρίες όπως ο πόλεμος, σοβαρά θέματα υγείας και απώλειες. Αν πρέπει να διαλέξω κάτι δύσκολο που έχω κάνει είναι η διαδικασία του αποχωρισμού. Όχι σε κάτι/κάποιον για μια φορά. Είναι εκείνη η διαδικασία που μπορεί να αμφισβητείς/ανακαλύπτεις κάτι για σένα και να αποχωρίζεσαι ένα (βολικό) κομμάτι του εαυτού σου ή τους γύρω σου λόγω αυτής της αλλαγής. Επίσης, η εμπειρία του να αποχαιρετάς αγαπημένους σου ανθρώπους λόγω μετανάστευσης. Αυτή η διαδικασία του ‘αποχωρισμού’ λοιπόν είναι κάτι που συνεχώς με δυσκολεύει αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί και την ανακάλυψη του καινούριου για το οποίο είμαι ευγνώμων.
 |  |
Η μεγαλύτερη επιθυμία μου είναι καθημερινά να μην ζω τη μέρα της μαρμότας. Να μην με αποπάρει αυτή η ρομποτοειδής ρουτίνα και γύρω μου όλα να γίνουν παθητικά και μηχανικά. Το προσπαθώ, το χάνω, το ξαναβρίσκω…
Δεν έχω μόττο! Ίσως γιατί δεν πιστεύω στην αέναη ακινησία των πραγμάτων και των καταστάσεων. Συνεχώς αλλάζουν οπότε το ψάχνω κάθε φορά.
Δεν έχω μόττο! Ίσως γιατί δεν πιστεύω στην αέναη ακινησία των πραγμάτων και των καταστάσεων. Συνεχώς αλλάζουν οπότε το ψάχνω κάθε φορά.
Είμαι γυναίκα... σε έναν πατριαρχικό κόσμο. Σημαίνει πως τα δικαιώματα της γυναίκας, η θέση της και η εικόνα της συνεχίζονται αιματηρά να καταπατώνται. Η γυναικοκτονία και η έμφυλη βία είναι γύρω μας αλλά τα μίντια και ο δημόσιος λόγος αναπαράγουν το σεξιστικό και κακοποιητικό αφήγημα για την γυναίκα. Παρόλ’αυτά, ιστορικά και σήμερα υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα γυναικών και κινημάτων με πολύ σημαντικές ‘νίκες’ στον αγώνα τους ενάντια σε αυτή την κοινωνική κατασκευή της γυναίκας. Εμπνέομαι από αυτά και ενώνω τη φωνή μου μαζί τους.
*Την Σοφία φωτογραφίσαμε σε δρόμο της Πεντέλης, λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου.
RSS Feed
